لمس کنم  مهربانی را

روزهاست که قطره های باران

طراوت را  به میهمانی گلها  آورده.

چترم را باز نخواهم کرد

تا خیس شوم و لمس کنم  مهربانی را

 بر روی پو ست تن ام .

بلور  شیشه ای باران، صورتم را  نوازش می کند.

می خندم  ....تا انتهای شادمانی گمشده ام.

کنار در چوبی ، کودکی یک عدد سیب را

به من تعارف می کند.

لبخندش  مثل یک باغ شکوفه است

ویک  گل سرخ.

وقتی که حریصانه بر اندام سیب گاز می زنم

بوی خوش آن

در فضا ی کوچۀ خیس پراکنده می شود.

پیرمردی می گذرد

اما دیگر سیبی نمانده

تا تعارفش کنم عطر مهربانی را ....

منبع: http://sadafetanha.persianblog.ir/post/21

یک پنجره برای دیدن

یک پنجره برای شنیـدن

یک پنجره که مثل حلقه ی چاهـی

در انتهای خود به قلب زمین می رسـد

و باز می شود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنــــگ

یک پنجره که دست های کوچک تنهایــــی را

از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کریــــم

سرشار می کنــد

و می شود از آنجـــا

خورشید را به غربت گل های شمعدانی مهمان کـردی

یک پنجره برای من کافیست...

منبع http://www.sanaye90.rozblog.com/post/169

شعر شرط مهربانی

نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی
که به دوستانِ یک دل، سر دست برفشانی
دلم از تو چون برنجد، که به وهم درنگنجد
که جواب تلخ گویی تو بدین شِکردهانی
نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو
که به تشنگی بمردم برِ آبِ زندگانی
غم دل به کس نگویم که بگفت رنگِ رویم
تو به صورتم نگه کن که سرایرم بدانی
عجبت نیاید از من سخنان سوزناکم
عجبست اگر بسوزم چو بر آتشم نشانی
دل عارفان ببردند و قرار پارسایان
همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی
نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم
همه بر سر زبانند و تو در میان جانی
اگرت به هر که دنیا بدهند حیف باشد
و گرت به هر چه عقبی بخرند رایگانی
تو نظیر من ببینی و بدیل من بگیری
عوض تو من نیابم که به هیچ کس نمانی
نه عجب کمال حسنت که به صد زبان بگویم
که هنوز پیش ذکرت خجلم ز بی زبانی
مده ای رفیق پندم که نظر بر او فکندم
تو میان ما ندانی که چه می‌رود نهانی
مزن ای عدو به تیرم که بدین قدر نمیرم
خبرش بگو که جانت بدهم به مژدگانی
بت من چه جای لیلی که بریخت خون مجنون
اگر این قمر ببینی دگر آن سمر نخوانی
دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد
نه به وصل می‌رسانی نه به قتل می رهانی

 سعدی